Scroll Top

Genowefa Kuruc

Bo ja się do ludzi przyklejam

P

ani Genowefa ma 80 lat, a cały czas jak dziecko zachwyca się światem i przyrodą. Podobnie jest z ludźmi. – Do znajomych i nieznajomych, w sumie to do wszystkich się przyklejam – wyznaje.
I choć nieraz się sparzy, wrogości w sobie nie nosi, bo i po co, szkoda na nią czasu. Pani Genowefa wie, co mówi, swoje w życiu przeszła. Od czasu do czasu wracają wspomnienia z dzieciństwa, a z nimi ten głód z czasów wojny. Gdy schowana w łóżku, okryta pierzyną chciała jeść, a nie było niczego, co można by było do ust włożyć. – To było najstraszniejsze, ja ten głód to do dziś jeszcze odczuwam tam, w środku, wewnętrznie. Oby nikt nigdy tak w życiu nie cierpiał – mówi.
Pani Genowefa tak ma, że nie może patrzeć, jak ktoś cierpi. Nawet, gdy włączy telewizje – ogląda głównie kanały informacyjne i słyszy o tragedii – wyłącza program. – To ja już wolę piłkę. Skoki? Nie bardzo, bo się boję, że się komuś coś złego stanie i zamykam oczy. Dawniej było łyżwiarstwo figurowe, o, jak ja lubiłam to oglądać – wspomina.
W dzieciństwie mieszkała w Czarnej Górze. Stąd wyjechała do pracy w Bieszczady, bo w domu, przy licznym rodzeństwie, ciężko było rodzicom. Często nie było pieniędzy. – Uciekłam z domu, chodziłam wtedy do siódmej klasy – opowiada. – Sąsiedzi wiedzieli, że jadę, mama dowiedziała się później z listu, bo jak zajechałam na miejsce, gdzie miałam pracować, następnego dnia do niej napisałam, żeby się o mnie nie martwiła. Pojechałam ze swoimi, ze wsi na zarobek do PGR-u. Początkowo nie chcieli mnie przyjąć, bo byłam młoda, ale tyle błagałam, że mnie zostawili. Pracowałam normalnie, z dorosłymi, bo z domu byłam nauczona roboty – dodaje.
W Bieszczadach pani Genowefa poznała przyszłego męża, Franciszka Kuruca. – On był z Łapszanki, a ja z Czarnej Góry – to nas połączyło – wspomina. Wyszła za mąż, gdy miała skończone 16 lat. Wesele był latem w Czarnej Górze. Po jakimś czasie, gdy na świat przyszło pierwsze dziecko, ponownie wyjechali z mężem na Podkarpacie. Po urodzeniu drugiego dziecka wróciła do Łapszanki. On poszedł na koszar. Ona pracowała w domu i na gospodarstwie.
– Mojego teścia sparaliżowało, 13 lat leżał, opiekowałam go. To nie były czasy jak teraz, że są pampersy czy też zapomogi albo renty – tłumaczy, ale nie narzeka, choć łatwo nie było. Żeby mieć pieniądze, wstawała, gdy jeszcze było ciemno i chodziła na grzyby, borówki czy maliny, które później w Zakopanem sprzedawała. – Żyło się skromnie, nieraz nam brakowało, ale zawsze chleb był dla dzieci i teścia. Pierwsze byli oni – najważniejsi, a potem, na ostatku, ja i mąż – zaznacza.
Dom był stary, trzeba było coś z nim robić, podobnie ze stajnią. Budowało się. Cały czas była praca i tylko praca, a to przy dzieciach, a to przy zwierzętach. – Człowiek nigdy na nic sobie nie pozwolił, jak były dwie koszule w domu, to było bardzo dobrze, i jedno ubranie do kościoła, a pozostałe, te na co dzień, łatało się, żeby jak najdłużej wytrzymały. Kołnierze, jak już były wytarte, to się obszywało, bo nie było za co kupić – wspomina.
Z mężem żyli skromnie, ale zgodnie. Gdy jednego dnia jej córka zniknęła z domu, nic nikomu nie mówiąc, świat jej się zawalił. Nie mogła sobie znaleźć miejsca. – Zostawiła sześcioro dzieci, teściowa zabrała trójkę do Ameryki, a ja kolejną trójkę do siebie. Musieliśmy tak zrobić, bo inaczej dzieci trafiłyby do domu dziecka, a tego nie chcieliśmy – mówi. Dzieci córki wychowała jak swoje, matkowała im, jak mogła, nie narzekając, że ma ciężko, nie myśląc, że nie da rady. Robiła wszystko, żeby nikt jej nie odebrał wnuków. – Przez 10 lat modliłam się, żeby córka się znalazła, żeby żyła – tłumaczy.
Córka odezwała się dopiero, gdy zmarł mąż pani Genowefy. Wysłała kartkę z Włoch. Po niej była pierwsza rozmowa telefoniczna i radość, że żyje i ma się dobrze. – Jak się tylko dowiedziałam, gdzie jest, zaraz paszporty porobiłam dzieciom i sobie, pojechaliśmy, żeby tam ją zaglądnąć, byliśmy u niej pierwsi, gdy się nam odnalazła – wspomina. – Córka nie od razu przyjechała, wróciła do nas, do Łapszanki, dopiero, gdy pojawiły się prawnuki, a jej wnuki – dodaje.
Pani Genowefa chętnie pomaga innym, tak, od siebie, bo tak należy. W wolnej chwili idzie do kościoła. Od kiedy jest w Dziennym Domu Seniora w Niedzicy, ma blisko, by wejść do świątyni i zmówić Różaniec. Zazwyczaj modli się w intencji dzieci, prosi o zdrowie, a także o pokój na świecie, by nikt nie cierpiał podczas wojny. Gdy tylko słyszy, że jest organizowana pielgrzymka, wyjeżdża, bo po powrocie tak jej lekko na sercu.
Na swoje dzieci i wnuki może zawsze liczyć. Byli przy niej, gdy przeszła trzy zawały, a przy ostatnim prawie otarła się o śmierć. – Wszyscy sobie wzajemnie pomagamy, gdy ktoś jest w potrzebie. Tak samo jest w sąsiedztwie. Gdzie jest zgoda, tam jest cały skarb… – mówi i na chwilę zawiesza głos. – Teraz to jest takie amerykańskie życie, kiedyś było inaczej, jeden do drugiego leciał, żeby pogadać, teraz tego nie ma, tylko są te komputery. Nikt się nie odwiedza, ani z domu nie wychodzi, żeby zachwycać się przyrodą. Nie czuje się natury, a to źle, bo to daje długie życie – podkreśla z uśmiechem i dodaje, że gdy tylko może, idzie na Rzepiska, Czarną Górę i daleko, na Łapszankę, skąd widoki są najpiękniejsze, a spokój człowieka otacza z każdej strony. – Dzięki temu mam siłę, choć nogi już nie te – przyznaje. – A wie pani, że ja w zeszłym roku poszłam na wyciąg do Czarnej Góry. Chciałam się skontrolować, co będę czuła, jak w górę polecę, czy mi się w głowie zamąci, ale nic mi się nie robiło, mogłam patrzeć do góry i w dół. Ależ było pięknie – uśmiecha się do wspomnień.

tekst: © Aneta Dusik
foto: © Bartłomiej Jurecki

Fotografie prezentowane na tej stronie są chronione prawem autorskim. W razie zainteresowania proszę o kontakt.

2018 © Copyrights Bartłomiej Jurecki
Website design by britanniaweb.co.uk with a support of lovePoland.org